Loeky Droesen is bestuurslid van wo=men en programma medewerkster vrouwenrechten bij Aim for human rights.
“Toen ik gister het Verenigde Naties gebouw uitliep, waren de diplomaten nog druk aan het onderhandelen over de tekst. De verwachting was dat men de nacht door zou moeten onderhandelen en de kans is groot dat men er voor het officiële einde van de CSW op vrijdag niet uitkomt. Dat was vorig jaar ook het geval. Het zijn echt zware dagen voor de onderhandelaars. De Nederlandse overheidsdelegatie is heel actief en probeert met kleine sub clubje op controversiële punten met aanvullende teksten te komen, die wel acceptabel zijn.
De agreed conclusions worden met consensus aangenomen. Dat betekent dat een land de agreed conclusions kan blokkeren door NEE te zeggen. We horen in de wandelgangen dat nu vooral Syrië dwars gaat liggen. Syrië wil o.a dat het woord harmful voor cultural and religious stereotypes blijft staan. Dat zou betekenen dat er ook positieve stereotypes bestaan over de rollen van mannen en vrouwen, dus daar zijn wij en heel veel lidstaten tegen. Maar nog controversiëler is het feit dat Syrië ergens een stuk tekst over women under occupation in wil fietsen. Dat is VN code taal voor vrouwen in de Palestijnse gebieden. Nou, je kunt nog beter een rode vlag voor een stier heen en weer wapperen, dan binnen de VN het onderwerp Palestina opbrengen. Dat is echt vragen om onenigheid. De uit eindelijk tekst van de agreed conclusions zal dus waarschijnlijk nog even op zich laten wachten.
Gister bezocht ik ook mijn laatste panel bijeenkomst over de link tussen HIV/aids en land en eigendom wetgeving. Dat lijkt misschien een vergezochte relatie maar het is heel simpel uit te leggen met een voorbeeld. Vrouw en man zijn getrouwd. Man krijgt aids en gaat dood. Vrouw krijgt van de familie van de man de schuld van de dood van de man (In heel veel landen is de realiteit dat getrouwde vrouwen worden geïnfecteerd door hun man, maar dat de maatschappij de vrouw de schuld geven) De nationale wetgeving zit vaak zo in elkaar dat de vrouw geen eigendomsrechten kan doen geleden op het land en huis. De familie van de man gooit vrouw en vaak ook de kinderen uit het huis. Heel veel vrouwen en aidswezen komen zo in de prostitutie terecht om te overleven. Als ze al niet besmet waren door hun man, is de kans dat ze nu besmet worden heel groot.
Helaas is het zelf in landen waar de wetgeving onder druk van de vrouwenbeweging als is verbeterd in de praktijk voor vrouwen heel moeilijk om hun rechten ook echt te krijgen. Mijn vriendin Anne van de Association of Women’s Judges vertelde me over de situatie in Tanzania waar vrouwen zonder toestemming van de community leider niet mogen reizen. Het vereist heel erg veel moed tegen die culturele regel in te gaan. Dus als de familie van je man je het huis uitgooit en je eigendom inpikt, maar je kunt niet naar de stad waar de rechtbank is dan bestaat je recht op eigendom alleen op papier. In Tanzania hadden de rechters dit probleem opgelost door zelf met enige regelmaat naar de dorpen te gaan zodat er wel toegang tot het recht werd gecreëerd.
Tijdens het panel werd aangekondigd dat een aantal organisaties in Afrika nu gaan samenwerken om van elkaar te leren hoe de situatie kan worden aangepakt. Ook werkt men aan een website om case law te delen. Want belangrijke uitspraken van rechters zijn, zoals een panelist beschreef alleen op papier te vinden in een stoffig archief in de hoofdstad en om ze te kunnen lezen moet je de archivist omkopen met 10 dollar!’ Loeky Droesen
Comments